Remzi Barış Kuş ultrAslan ADANA
VAY BENİM ABİM…
Bugün vefatının 40.günü canım abim. Covid-19 virüse yakalandıktan sonra o virüsü yeneceğinden hiç şüphemiz yoktu. Çünkü Ulaş abimiz güçlüdür Covid-19 virüsünde üstesinden gelir dedik. Hastaneye giderken “EN ÇOKTA GALATASARAY’DAN AYRI KALINCA ÜZÜLÜYOR İNSAN.” demiştin. Vefatından bugüne kadar 40 boyunca senden ayrı kalmak, değil üzülmek yüreğimize ateş düştü, canımız yandı ve yanmaya devam ediyor. Bir yerlerden çıkıp gelecekmişsin de kaldırın kafanızı “şaka yaptım, geri döndüm” demeni bekliyoruz. Gözümüz hep seni arıyor abi.
Seninle ilk tanıştığım, Bursa’da fotoğraf çekilmeye geldiğim günü daha dün gibi hatırlıyorum. Bursa’da seninle fotoğraf çekilmeye geldiğimde heyecandan iki kelimeyi bir araya getirememiştim gülmüştün ağabey. Sakin ol ve birine telefonunu ver fotoğraf çekilelim kardeşim demiştin.Telefonu Manisa’dan kardeşim Alihan’a vermiştim ve seninle fotoğrafım olmuştu ve çok mutlu olmuştum. Bir paylaşım konusunda seni aradığımda bilirsin beni abi yine heyecanlanmıştım yine iki kelimeyi bir araya getirememiştim ve sen demiştin ki niye heyecan yapıyorsun kardeşim, abinle konuşuyorsun rahat ol demiştin. İçimdeki tüm heyecanı almıştın. Çünkü beni bir “kardeşin” olarak görmüştün. Ben senin kardeşin olma şerefine layık oldum, kardeşin olma gururuyla yaşayacağım abi.
Kayseri’de üniversite okurken sen İzmir’den çıkıp Kayseri’ye Mustafa Soyal abime ziyarete gelmiştin. Mustafa abi beni arayıp Ulaş abi geldi, istersen gel demiştin. O heyecanla evde bir an da nasıl hazırlandın nasıl evden çıktım hiç hatırlamıyorum. Hemen gelmiştim yanınıza. Arabanda dikiz aynasında asılı göz kırpmalı emoji vardı. Mustafa abiyle fotoğraf çekilmiştik. Ardından seninle Cumhuriyet Meydanı’nda kalenin arkasındaki pastırmacıların oraya gittik beraber ve sucuk pastırma almıştık. Oradaki muhabbetin o kadar güzeldi ki kulaklarım hala o muhabbetini arıyor abi. Yine Kayseri’ye gelsen de yine ben o heyecanla hazırlanıp yanına gelsem de aynı muhabbetleri yapsak abi.
Yokluğunun 40.günündeyiz ve senin adını yaşatmak için senin kardeşlerin; kütüphane, bilişim ve teknoloji sınıfı, çok amaçlı spor salonu açtı, fidanlar dikti pankartlar yaptı, adına Hatmi Şerif dualar okuttu. Ben yine paylaşım yapmak için metin hazırlıyorum. Hazırladığım metinleri görsen “bu nasıl Türkçe” dersin, düzeltirsin abi. Adını yaşatmak için bunlar yapılırken ben hala ne olduğunu, neler yapıldığını anlamış değilim. Yokluğuna alışamadım. İçim yana yana o metinleri nasıl hazırladığımı bilmiyorsun abi. Bilmiyorsun ki gözüm dola dola sana şu an anımı yazıyorum. Yokluğunun daha 40.günündeyken seni çok özledim Ulaş abim. Bu özlem asla bitmeyecek ve adını her daim her yerde yaşatmaya devam edeceğim. Bir kusurum olduysa kalbini kırdıysam hakkını helal et abi. Benden yana helal olsun. Rabbim senden razı olsun.
Elbet bir gün o son deplasmanda buluşacağız. O son deplasmana kadar sana söz, adını, anılarını, emanetine sahip çıkarak; senin de dediğin gibi “SEVEREK ÖLECEĞİM.”
Rabbim Mekanın Cennet etsin. Ruhun Şad Olsun.
